Co znajdziesz w artykule?
23 czerwca 2024 roku w Tarle (gm. Niedźwiada, woj. lubelskie) odbył się I Regionalny Czempionat Koni Zimnokrwistych.
– Obecnie nie da się zarobić na koniach, ale ta pasja pozostaje. Przykładem jest ten dzisiejszy tłum ludzi, którzy chcą się pokazać. Może mają nieco spuszczone głowy, bo nie jest tak fajnie, jak kiedyś, bo było już dobrze, a stało się źle. Mam jednak nadzieję, że w przyszłości będzie dobrze. Dziś pokazać tak pięknie przygotowane, czy klacze, czy ogiery, to wymaga kilkudziesięciu lat hodowli, żeby doczekać dobrych koni – mówił Andrzej Pelc, prezes Związku Hodowców Koni Zimnokrwistych.
– Mimo słabej sytuacji na rynku, bo jest problem ze sprzedażą koni, ze zbytem, rynek kuleje, budujące jest to, że hodowcy potrafią zmotywować się, zmobilizować i wspólnymi siłami pokazać swoje konie, swój dorobek hodowlany i cieszą się tym, to wszystko ich łączy – podkreślał Dominik Rutkowski ze Związku Hodowców Koni w Warszawie.
Pan Sławomir Bronisz hoduje konie od 24 lat
– Czasy dla hodowli są ciężkie. Wydaje mi się, że ja już takie ciężkie czasy przeżywałem dwa albo trzy razy, ale jeżeli ktoś to lubi, kocha… To nie jest tak, że zamawiamy sobie koniunkturę na konie, czy na mięso końskie, bo trzeba też jasno powiedzieć, że nie wszystko, co z hodowli, jest hodowane dalej, bo niestety trzeba te osobniki słabsze eliminować. Koniunktura na konie jest słaba, ale jeżeli ktoś to kocha, to nie zrezygnuje z tego tak z dnia na dzień – zauważył.
Pan Stanisław Leniart przyjechał na wystawę z województwa podkarpackiego
– Hoduję konie od 15. roku życia. Dzisiaj mam 62 lata. Mamy około 40 koni plus bydło. Co roku wystawiamy ogiery na aukcję. Mamy czempiony. Córka też hoduje konie, dziś jej klacz zdobyła II miejsce. Cieszymy się bardzo i wrócimy tu za rok – zapowiedział. – Ceny spadły, nie ma gdzie sprzedać, ale coś trzeba w życiu robić. Produkcja spada, wszystko spada, rolnik ma najgorzej, ale trzeba to przetrwać i może coś się zmieni. Pasja wygrywa i dzisiejsza impreza człowieka bardzo cieszy – dodał.
Jedni kochają znaczki, inni konie…
– Jeżeli ktoś ma klacze, ogiery, wozi do krycia, dobiera sobie najlepsze. Każdy coś w życiu kocha. Jeden kocha znaczki,inny konie. Jeden całą zimę potrafi fascynować się znaczkami, oglądać je, a my fascynujemy się końmi, chociaż tutaj jest to związane z dużą ilością pracy – słoma, siano, zapewnienie „wiktu i opierunku” temu koniowi. To nie jest taka prosta rzecz. Ktoś sobie przyjdzie, pogłaszcze i pomyśli, że to jest piękne. Pięknie jest na wystawie. W hodowli nie zawsze dwa plus dwa to cztery. Jeżeli ktoś myśli, że skrzyżuje piękną klacz z pięknym ogierem i będzie miał piękne źrebię, to tak w rzeczywistość nie jest. Tu trzeba czasu. Jeżeli tak myśli, to niech hoduje króliki, bo wtedy co miesiąc jest w miocie 4-5 sztuk. My hodujemy konie. Zanim się koń urodzi, zanim będzie można zaźrebić, trzeba czekać dwa lata. Potem trzeba rok czekać, żeby się urodziło, potem pół roku, żeby mieć źrebaka półrocznego, a gdzie jeszcze tego źrebaka wychować na matkę? Tu trzeba cierpliwości. Szczęściu trzeba dopomóc. Jeżeli ktoś się stara, to kiedyś to zaowocuje. Kiedyś ten plon jest do zebrania, tylko potrzeba cierpliwości, a nie każdemu jej starcza – uczulał pan Sławomir Bronisz.
